فرض کن دستم گریبانگیر شالت گشته است
چشم هایم کشتهٔ آن خط و خالت گشته است

فرض کن آغوش شطّتت پر شده از موج من
حس رگهایم شریک حس و حالت گشته است

فرض کن خوابیده ای آرام و ناز و بی خیال
ناگهان دستم طبیب موی زالت گشته است

فرض کن شاگرد زیرک بوده جان در مکتبت
ناگهان مستانهٔ آن قیل و قالت گشته است

فرض کن در بحر جانت ماهی قلبم به ناز 
صید تور گیسوان پر شلالت گشته است

فرض کن لبهای من چون آهوان تشنه ای
جذب آن لبهای چون نوش زلالت گشته است

فرض کن روزی به دنبال دو قطره خاطره
اشک هایم تار و پود دستمالت گشته است

فرض کن در قالب شعر تنت آرایه ای است
کاو چو من در وصف حالت پایمالت گشته است

فرض کن ای دل غم اندوه دوری ورپرید
روز هجرانت تمام و خوش به حالت گشته است

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود
هق هق که میکنم به خدا جنگ می شود
 
از یک طرف سمند غزل شیهه می کشد
وز آنطرف حماسه شباهنگ می شود
 
کم کم تمام آه هواخواه می شود
دیوانه می شود نفسم منگ می شود
 
در مشق گریه ها که قلم سرفه می کند
چشمم ترانه خواند و پر رنگ می شود
 
بگرفته ام تمام خودم را بغل به شرم
قلبم کمانچه است و گهی چنگ می شود
 
گاهی رگم سیاه می شود و دمی چو‌ موی
با ارتعاش سینه هماهنگ می شود
 
آنگه به کوی خنده گذر می کند دلم
بی ناله می شود همه دلتنگ می شود
 

لحظه ها يك شاخه اش يادآور افسوس هاست
شاخه هاي ديگرش زيباترين احساس ما

گاهگاهي لحظه ها اشك آور و دردآورست
گهگهي هم مي شمارد تك تك انفاس ما

لحظه ها گر رفت از دستت دگر شيون مكن
عمر ما چون خوش گندم،لحظه ها شد داس ما

بوي ناب خاطرات زندگي هم لحظه هاست
ما چو قاب عكس ها و لحظه ها عكاس ما

ما طنين ارتعاش تارهاي سينه ايم
لحظه ها كولي ترين رقاصه ي مقياس ما

نيز گاهي ما چو رعد ترسناك آسمان
لحظه ها موسيقي باران پر الماس ما

هم زماني لحظه ها فصل بهار زندگي است
هم شكوفه هم گل و هم مريم و هم ياس ما

لحظه لحظه،لحظه ها گلبرگي از شاخ دل است
لحظه ها مزه ترينِ خنده ي گيلاس ما
<منصور نگهداري،شيراز>

چون پرچم افتاده در دست گراز باد
فریاد ای یاریگر فریاد رس دارد

رنگ شبیخون تو در رخسار من جاریست
گویی عقابی جنگ و دعوا با مگس دارد

هی دم به دم در خانه ی ذهن پریشانم
زلفان تو آشفته گون رقص هوس دارد

در پیچ و تاب قامتت قلبم گره خوردست
آشفتگی های دلم حال ارس دارد

در آمد و رفت سکوت هر نفس گیجم
گویی که داعش کودکی را در قفس دارد

(منصور نگهداری)